بسم رب شهدا و صدیقین...

*به نقل از همسر حاج همت

چهار سال از شهادت و دفن حاجی گذشته بود. رزمنده ای به نام «علوی» شهید شده بود. ما نمی‌گذاشتیم کنار قبر حاجی کسی را دفن کنند. خانواده شهید علوی، می خواستند او را کنار حاجی دفن کنند. برای این که ما باخبر نشویم و جلویشان را نگیریم. شبانه می روند تا برای آن شهید قبر بکنند. همین طور که زمین را می کنده اند، قبر حاجی سوراخ می شود. قبرکَن می بیند بوی عطر و گلاب بلند شد و روشنایی زیادی در این قبر هست. فکر می کند شاید نور از بیرون به داخل قبر تابیده است. بیرون را نگاه می کند، می بیند تاریک است؛ ولی داخل قبل نورانی است. نگاه می کند، می بیند پای حاجی پیداست و کمی خاک روی آن ریخته است؛ خاکها را که کنار می‌زند، می بیند که بدن حاجی پس از این چهار سال تازه تازه است! بعد گچ می آورند و قبر را دوباره درست می کنند. فردای آن روز هم شهید علوی را آنجا خاک می کنند و به ما هم چیزی نمی گویند. تا این که چند وقت بعد به برادر حاجی می گویند که چنین اتفّاقی افتاده بوده است و ما را حلال کنید. بعد ما از آن قبرکن پرسیدیم و او همین ماجرا را برایمان تعریف کرد.

* چند سخن از حاجی